حضور در نمایشگاه های بین المللی کتاب نظیر فرانکفورت فرصت های خوبی را در اختیارمان قرار می دهد. حداقل منفعتی که از شرکت و تعامل با اهالی کتاب در چنین موقعیت هایی نصیبمان می شود این است که ادبیاتمان از حالت گلخانه ای و بسته خارج می شود! شما به سینمای کشورمان نگاه کنید. به تناوب و به فواصل زمانی بسیار کم، خبر برنده شدن یکی از فیلم های ایرانی را در جشنواره و جشنواره های خارجی می شنویم. در چنین شرایطی هم نام عوامل فیلم های مذکور مطرح می شود و هم اینکه نام ایران بر سر زبان ها می افتد. برای خود من و برخی دیگر از نویسندگان پیش آمده که آثارشان به زبان های دیگر ترجمه شده اما مساله اینجاست که اینها کافی نیست و باید کار بیشتری انجام شود. جاده ادبیات در کشور ما یکطرفه شده. با هواپیما، قطار و هر وسیله نقلیه دیگری که بتوانید فکرش را کنید از کشورهای دیگر کتاب به ایران می آورند اما ما تلاشی برای معرفی ادبیات معاصرمان نکرده ایم. کتاب هایی که ترجمه می شوند و از دبستان تا دانشگاه و حتی بعد از آن در دست فرزندانمان است. البته نمی گویم که مطالعه کتاب های خارجی خوب نیست بلکه می گویم نباید این تبادل یکطرفه باشد. ما هم باید فکری کنیم و حتی اگر شده با یک دوچرخه و خورجینی از چند کتاب، به این جاده قدم بگذاریم و آن را دو طرفه کنیم. البته این کم کاری تنها در ارتباط با ادبیات معاصر است وگرنه ادبیات کهن فارسی را از دیرباز به عنوان یکی از گرانسنگ ترین ادبیات های جهان می شناسند. امیدوارم متولیان و دست اندرکاران حوزه کتاب در تمام نمایشگاه های بین المللی کتاب حاضر شوند تا از این طریق متوجه شوند که در عرصه جهانی کتاب چه خبر است. حداقل از این طریق می توان به ارتقا و روزآمد شدن حوزه ادبیات و فراتر از آن کتابمان امیدوار شد.