«به قول شهریار: «طفل بودم، دزدکی، پیرو و حقیرم ساختند...»

بودن با شهدا را قدر نشناختم، فرصت جنگ و دفاع مقدس را نیز و حالامانده ام معطل، با تنی که فرصت جهاد از او گرفته شده و دست ها و پاهایی که فرمان نمی برند مرا.

می خواهم نترس، با سری بالامثل نوجوانی ام از هر معبری عبور کنم اما دردهایم با من به سخن می نشینند؛

می گویند: یا بکش یا بکش... و ما هرگز بعد از زندگی با شهدا بی درد نبوده ایم که دردها را بکشیم، پس می کشیم دردهایی را که چون داغ تن رنجورمان را بسوزاند تا روزی که خاکستری بر جای بماند و بوی عطر شهدا مستمان کند؛ دوباره شاید عاشقمان شود و عاشقش شویم!»