فرمانده پایگاهش رفیقمان بود. گفت: یه بسیجی داریم کارش بیسته، سرآمد بچه های پایگاه است. درسش عالیه و اخلاقش درجه یک. راست کار شماست و به درد سپاه می خورد. آنقدر کارش درسته که خودم ضمانتش می کنم... یه روز دیدم جوانی 18 – 19 ساله با ظاهر بسیجی های زمان جنگ، دارد می آید. قد متوسطی داشت و صورتش تازه مو درآورده بود. محاسن نرم و کم پشتش جذابیت چهره اش را دوچندان کرده بود. یک پیراهن سفید و یک شلوار پارچه ای تیره به تن داشت. پیراهنش آنقدر تمیز و مرتب بود که تمام وجودش را سفید می دیدی. لحنش آرام و مودبانه، ولی تن صدایش مردانه بود... گفت من محمدرضا الوانی هستم و فلانی معرفی کردند... در اولین دیدار آنقدر به دلم نشست که تا سال های سال با همان قیافه در ذهنم ماندگار شد.