هرچند کشاورزی به عنوان یک بخش استراتژیک شرط لازم اقتدار و پویایی ما است و افزایش بهره وری آن بسیار ضروری و اولویت اول ماست، اما اگر بخواهیم کشاورزی مان را تبدیل کنیم به لکوموتیو رشد اقتصادی خودمان، درواقع کشورمان را برمی گردانیم به 600 سال پیش. همچنین اگر بخواهیم لکوموتیو رشد اقتصادی مان تجارت باشد، برمی گردیم به 400 سال پیش. اگر به صنعت هم به این منظور روی بیاوریم، -کما اینکه در سده گذشته روی آورده ایم و پیشرفته شدن کشور را مساوی صنعتی شدن آن پنداشته ایم!- باز همین طور؛ یعنی به چرخه پیشرفتی و رشد 200 سال پیش پیوسته ایم که دیگر مایه پیشرفت نیست. اما اگر وارد حوزه خدمات تجارت پذیر و ارزش آفرینی -مثل دانش و فناوری نرم- شویم، گویی سراغ آینده و شیو ه هایی از پیشرفت رفته ایم که امروزه مدنظر تمام کشور های پیشرفته بوده و لکوموتیو امروزی رشد است.