صدای قار قار کلاغ ها را می شنود. به آرامی چشمش را باز و بسته می کند. با سختی می نشیند. نفس های عمیقش طولانی اند، مدل آدم هایی که ناراحتی تنفسی دارند. همه بدنش درد می کند، بعضی قسمت ها احساس درد بیشتری همراه با سوزش دارد. به خصوص پهلوی راستش. نگاهی به میز کناری می کند. دوجلد قرآن و یک لیوان نیمه پر آب روی میز است.

یادش نمی آید که دیشب قرآن خوانده باشد. خوب دقت می کند. قرآن جلد سبز، کهنه است. اما یادش نمی آید برای چه کسی بوده یا دست چه کسی می دیده! ولی آشناست. بازش می کند. هیچ کدام از ورق ها از جلد جدا شده اند. یک ورق برمی دارد. لبه کاغذش پاره شده، کلمات کمرنگند. انگار چند قطره آب هم رویش ریخته اند. قرآن جلد آبی نو و تمیز است، اما ناآشنا. وقتی تلاش می کند پاهای چوب شده اش را از تخت زمین بگذارد، تعجب می کند که اینقدر لاغر شده آن هم یک شبه.