چند ماه بود که خانواده آقابزرگ منتظر مرگ او بودند. آقابزرگ رو از بیمارستان به خونه آوردند که روزهای آخر عمر همه کنارش باشن.

آقابزرگ سه دختر و یه پسر داشت که به عنوان یه پدر خوب و مهربان هر کاری می شد برای اونا کرده بود. در آن شرایط دخترای آقابزرگ صبح تا شب کنار پدر بودند و تنها پسرش هم روزی چند بار به خونه سر می زد.

تو یکی از اتاق های خونه که دور تا دورش پشتی و قالیچه های دستی و روی دیوارش پر از عکس های جوونی آقا بزرگ بود روی یه تشک بزرگ، آقابزرگ دراز به دراز افتاده بود. خانوم بزرگ که می دونست شوهرش دیگه هیچ وقت اون مرد همیشه زندگیش نخواهد شد عصای صندل آقابزرگ رو کنار او گذاشته بود