در عصری که زود هوا تاریک می شود و سرد و چارباغ در لابه لای درختان کهنسالش کبود و خاکستری و خواب می شود، عادله دواچی با نوک دماغ قرمزشده از سرما ناامید می رود تا از کنار مادی فرشادی به چارباغ برود. او هیچ وقت، هیچ وقت این قدر بی پناه و خسته نبوده، خانه ها لوله کشی شده اند و آب از شیر، از هر جای خانه هایشان می آید، هر جا که بخواهند. نه در مسیر نیاصرم نه در مسیر فرشادی و نه حتی سر لت کسی دواچی نوزادان و بچه های تازه راه افتاده و تازه زبان باز کرده را به او نمی سپارد. نه مرتضی درفشی در کفاشی خوش قدم و نه آقای طرباسی که اسباب بازی برای سیسمونی می فروشند مشتری