مجسمه ها، هیبت های سنگی و بی روح نیستند، گول ظاهرشان را نخورید، مقهور چشم های سرد و بی حالتشان نشوید، آنها می بینند، می شنوند و گاهی هم بی صدا اشک می ریزند، وقتی که شاهد پر رفت و آمدترین قرار های دو یا چند نفره اند. وقتی یکی منتظر است، یکی مضطرب و آن یکی...

مجسمه «کوهنورد» میدان دربند اما بیشتر از اینها دیده و شنیده. او به هیاهوی سرمستانه دانشجوها و زوج های جوان انس گرفته و با آنکه پای رفتن به کوه نداشته اما 54 سال است که همیشه یک پای قرار های آنها بوده. حالاهم این مجسمه اندوهگین است، اندوه مرگ کسی را دارد که او را خلق کرده و حالادر 98 سالگی رخ در نقاب خاک کشیده است. «کوهنورد» پس از 4 سال که شخصیت واقعی اش در جهان واقع ترک جهان گفت، خالق خود را هم از دست داد. «رضا لعل ریاحی» را شاید به نام، جز برخی پیشکسوتان نقاشی و مجسمه سازی نشناسند، همان گونه که امیر شاه قدمی مربی کوهنوردی، چتربازی و اسکی که این مجسمه به پاس قهرمانی ها و رشادت های او در عملیات نجات هواپیمای سقوط کرده در «زرد کوه» ساخته شده است را کمتر کسی است که می شناسد.

این مجسمه حاصل چند ماه کار مدام او به عنوان استاد ارشد دانشکده هنرهای زیبا از روی شخصیت ژست گرفته «امیر شاه قدمی» است، یادگاری ارزشمندی که در کنار کتابی که دربرگیرنده نقاشی های اوست، تمام آن چیزی است که از لعل ریاحی برای ما به یادگار مانده است. رضا لعل ریاحی چند روزی می شود که در بروکسل (پایتخت بلژیک)درگذشته است و حالاپس از چند روز این خبر اعلام عمومی شده است؛ لعل ریاحی را می توان از جمله آنانی دانست که یک کار ماندگار کافی است برای ابدیت نام آنها در خاطره ها. همانقدر که «مرا ببوس» حسن گل نراقی نام او را تا همیشه برایمان جاودان کرده است، مجسمه «کوهنورد» هم نام رضا لعل ریاحی را برای ما جاودان کرده است.