باید منتظر چنین روزی می بودیم، اما نبودیم. خیلی سریع اتفاق افتاد. وقتش برای همه فرا می رسد. شاید برای او که کارهایش را کرده بود و آماده رفتن بود وقتش بود. کمتر از یک سال پیش مردم با شرکت در انتخابات و رای حماسی هفتم اسفند موجب شدند که او اعلام کند دیگر خاطرش جمع است و نگران نیست.

نقش هاشمی در انقلاب اسلامی بر کسی پوشیده نیست. قلبش برای انقلاب و بزرگ ترین دستاورد آن یعنی نظام جمهوری اسلامی می تپید. حالاکه قلبش نمی تپد موجب نگرانی دوستان انقلاب و نظام است. انقلاب شناسنامه اش را از دست داده است. انقلاب مخالف داشت. نظام جمهوری اسلامی ایران مخالف دارد. هاشمی هم مخالف داشت. مخالفان هاشمی از همه طیف بودند. برای او داشتن مخالف نگرانی نداشت اما بی انصافی کسانی که به اسم انقلاب با او مخالفت و جفا می کردند برای او سخت بود. زندگی هاشمی یک کلاس درس است. همه فرازها و فرودهایش و تجربه های تلخ و شیرینش. یک روحانی تمام عیار که مورد وثوق کامل بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران بود و تا پایان عمر شانه از زیر بار مسئولیت خالی نکرد. نه از مردم و نه از نظام فاصله نگرفت و نقش بی بدیل خود را در همه حال ایفا کرد. آرمانش اسلام و ایران توامان بود و از روزی که کتاب امیرکبیر را نوشت توجه داشت که آبادانی کشور و رفاه مردم لازمه اعتلای اسلامی است که مردم این دیار به آن پایبندند. اسلامی که او ترویج می کرد آبادانی دنیای مردم را مقدمه آبادی آخرت آنها می دانست. به توسعه کشور و لوازم آن پایبند بود. به رای مردم و حق آنان در تعیین سرنوشت شان اعتقاد داشت و هیچ گاه از اینکه خود را در معرض رای مردم قرار دهد گریزان نبود. امیدوارم درگذشت هاشمی تاریخ انقلاب و نظام جمهوری اسلامی را به دو بخش پیش و پس از آن تقسیم نکند و همان طور که خود گفته بود مردم با آگاهی و ایفای نقش سازنده و تعیین کننده خود جای هیچ گونه نگرانی را باقی نگذارند.