شبیه یک غریبه شده است؛ غریبه ای که نمی شناسند. انگار نه انگار که از نوزادی بزرگش کرده اند. انگار نه انگار که جانشان به جان هم بند بوده و سال های سال خاطره دارند از قد کشیدنش، مدرسه رفتنش، از بازی های کودکانه و درس خواندنش. هنوز هم فرزندشان است، با همان اسم و رسمی که در شناسنامه اش نوشته شده. همان دلنگرانی های مادرانه و پدرانه، اما نگاهش دیگر آشنا نیست، حرف هایش بوی غریبگی می دهد. کارهایش را نمی فهمند. انگار یک نفر یک غریبه شبیه او جایش را با جگرگوشه شان عوض کرده، لباس هایش را پوشیده، در اتاقش خوابیده و هر روز به جای او سر سفره آنها می نشیند. غریبه ای که دست یک مهمان دیگر را هم با خودش گرفته