شاید از شیفتگی شخصی من باشد که این طور هرسال بهمن ماه یادش می کنم: وقتی که به اواخر این ماه می رسیم و یادم می افتد مناسبتی به نام غزاله علیزاده رقم خورده. فکر می کنم احتمالاهمه به اندازه من می شناسندش و همه می دانند که چطور یکی از بزرگ ترین داستان نویسان ایرانی بوده و چطور همه آن استعداد، توانایی و شگرفی را در سه رمان و چند مجموعه داستان کوتاه جا داده و برای خواننده اش حیرت پشت حیرت از درخشانی نثر و زاویه نگاه و روایت های ساده از روابط های پیچیده انسانی. اما در همین جایی که من زندگی می کنم، از هر ده نفر یک نفر ممکن است او را بشناسد و آن یک نفر هم احتمالاتنها به یک رمانش رسیده و دیگر هیچ. خودش