صدایش می زنم. اسمش را می دانم. اسمش را همه می دانند، اما خودش تردید دارد. صدایش می زنم. بعد از دوبار صدا زدن برمی گردد و نگاهم می کند. آرام از رقصیدن باز می ایستد و به سمتم می آید. انگشت می کشم روی لپش. خودش را پس می کشد. دستم سیاه می شود، اما لپش سفید نمی شود. انگار سیاهی توی پوستش لانه کرده، توی خونش دویده و هم نفسش شده. توی آن پوشش قرمز چین دار و براق با پیچ و تابی که به خود می دهد، زیر نور رنگ پریده چراغ برق به مترسک رقصانی می ماند که باد آن را تلوتلو می دهد. لبخندم به بغض آلوده است. بی اختیار یاد «مردی که می خندد» می افتم؛ همان مردی که نمی خندد، اما مجبور است بخندد؛ مردی که خنده روی صورتش حک شده.