در جاده ایرانشهر به نیک شهر تا چشم یاری می کند دشت است و کوه های پراکنده و در میان این چشم انداز گاهی نخل ها از میان دره های کنار جاده سرک می کشند و خبر از وجود رودخانه ای در دامنه کوه های کوتاه می دهند. هر چه ماشین بیشتر جاده را پشت سر می گذارد تعداد نخل ها افزوده می شود. ماشین که به تابلوی راهنمای تنگه سرحه می رسد، سبزی حاشیه جاده به اوج رسیده، نخل ها بلند بالاو سرفراز و رودخانه جاری و نسبتا پرآب. سبزترین نقطه جاده، ماشین می پیچد، خم جاده خاکی پر از خانواده هایی است که کنار رودخانه برای شان محل پیک نیک آخر هفته شده، مردی روی زیراندازی که در سایه سنگی پهن شده، تن به خنکای مطبوعی که از تن رودخانه برمی خیزد داده. اینجا تنگه سرحه است، خنک و سبز، گویی دنیایی دیگر است. از خشکی مسیر جاده خبری نیست. راننده می گوید پر آب ترین نقطه در این منطقه تنگه سرحه است. مردمانش میهمان نوازی را با سفره رنگین بلوچی و «بریانی» و «تباهگ» به اوج می رسانند و خرماهای نخل ها گوشه سفره جا خوش می کنند تا ضیافت مهربانی بلوچ ها را کامل کنند. نخل ها شانه به شانه هم ایستاده اند. راننده می گوید بعضی از شهرهای کرمان از خرمای سرحه می برند برای بسته بندی و فروش. آمدن و رفتن مسافران و گردشگران به نقطه خوش آب و هوای نیکشهر، رد پای همیشگی انسان را کنار نخلستان وسیع روستا به جا گذاشته، زباله هایی که گویی یادگار تلخ و جدا نشدنی تفریح انسان در طبیعت اند.