بلوچستان هم مثل سیستان چنته پرو پیمانی از روایت های تاریخی دارد. شهر بمپور را که تا «باغ خالصه» پشت سر بگذاری، قلعه ای خود نمایی می کند، قلعه ای که سکوتش پناه کودکان آرام شهر بمپور است که روی حصار نیمه مخروبه اش بنشینند و با عمق خاصی به دور دست ها خیره شوند. بمپور شناخته شده ترین قلعه بلوچستان است. باستان شناسان آثاری در قلعه به دست آورده اند و اعلام کرده اند قدمتش به دوره ساسانی بر می گردد، اما اوج شکوفایی و رونق آن زمانی بود که حکومت به دست سلجوقیان افتاده بود. «پاتینجر» جهانگرد اروپایی در سال 1810 از قلعه بمپور بازدید کرده و در سفرنامه اش در مورد قلعه بمپور و محل احداث آن نوشته: «افسانه و روایت عامیانه ای میان مردم بلوچستان حاکی است که فرمانده ارتش عظیم، هنگام عبور از این راه به سواران خود دستور داد تا توبره اسبان را از خاک و گل پر کنند و روی هم بریزند. تعداد سواران آنچنان زیاد بود که وقتی خاک ها را روی هم انباشتند، تپه ای بر جای ماند» هر چند با مطالعه موقعیت قرار گیری قلعه و کاربرد نظامی اش می شود از این روایت تنها با عنوان افسانه یاد کرد، چرا که مطالعات نشان داده است بمپور از اهمیت نظامی ویژه ای برخوردار و قرار گیری اش بر بلندی مانع تجاوز به حریمش بوده. حالاقلعه پر ابهت ساسانی ها بدون هیچ محافظ و حصاری تن به آفتاب و باد بلوچستان سپرده، حالاکودکان بمپور در میان دیوارهای خاکی و تن پر قصه ای که با هر باران مقدار زیادی سفال برای عابران رو می کند، خاطرات کودکی، می سازند. و شاید روزی پرده افسانه ها را در سکوت شان کنار بزنند و بتوانند نتیجه تحقیقات کاوشگرانی که گوش به قصه بمپور سپرده اند را در کتاب هایشان بخوانند.