جمعه یکم اردیبهشت، استادم، دکتر اسماعیل حاکمی والا؛ استاد ممتاز زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران، پس از سال ها تحمل رنج و بیماری توانفرسا در 80 سالگی بدرود حیات گفت. دریغا دریغ!

دکتر حاکمی، براستی اسوه و آینه تمام نمای ادب، اخلاق، مدارا و متانت بود. با جان و دل در رفع مشکلات آموزشی دانشجویان می کوشید. اعتدال و آهستگی از رفتار و گفتارش می بارید. سراپای وجودش مهرورزی و معرفت آموزی بود. در دهه60، ادبیات معاصر نظم و نثر، نخستین واحد درسی بود که با ایشان گذراندم. کلاسی نه چندان جوشان و جوان پسند؛ هم به دلیل ذوق و ذائقه کلاسیک استاد و بی میلی مشهود ایشان به تدریس ادبیات امروز و هم شیوه تدریس