اینگونه آغاز می کند: وقتی در دانشگاه قبول شدم کوله بار آرزوهایم را بستم و رهسپار تهران شدم. منبع بی پایان انرژی بودم. انگار دنیا حول محور من می گذشت. وضع مالی پدرم بد نبود و مجبور نبودم سختی بکشم اما هم کار می کردم هم درس می خواندم تا به کار عادت کنم. در آن زمان که کسی مثل امروز فکر موفقیت یا ثروت نبود من سودای موفقیت داشتم. یادم می آید همدوره ای هایم فقط به فکر گشت و گذار بودند و خوشی کردن. در بین مان تعداد افرادی که هدفی در زندگی داشتند به تعداد انگشتان دست هم نمی رسید، آنهایی هم که هدف داشتند در خانواده هایی بزرگ شده بودند که والدین موفقی داشتند.