همچون انتخابات ریاست جمهوری، چند روز بیشتر تا برگزاری انتخابات شورای شهر نمانده است. تردیدی نیست که یکایک افراد جامعه ایرانی آرای خود را برای تشکیل سازوکاری مقتدر، تاثیرگذار و عملگرا و به امید ایجاد محیط زیست شهری قابل قبول در مقیاس امروزی، به صندوق ها خواهند سپرد. اما نباید فراموش کرد که تصمیم گیری ها در یک نظام شورایی مبتنی بر کسب بیشینه آرا و هنر تعامل با سایرین برای اجماع و اقناع برای همگام سازی دیگران با ایده های پیشنهادی است؛ موضوعی که مانند پاک کردن هوای تهران از دود و آلودگی، در ادعاهای فردی و نطق های انتخاباتی براحتی قابل بیان است، اما تحقق آن در عمل آسان نخواهد بود.

حمایتی که در کنار درخواست های روزافزون اجتماعی در اختیار اعضای یک شورا قرار می گیرند، می توانند امیدبخش باشند، اما با رویکردی واقع بینانه و منصفانه باید انتظارات از منتخبان شوراها را حتی پیش از نشستن آنها بر کرسی های تصمیم گیری متعادل کرد.

شاید این ایراد گرفته شود که این تنظیم انتظارات یک «گام بعد از رای دادن» شمرده می شود، اما باید توجه داشت برای آن که مردم لذت مشارکت شان را در انتخابات حس کنند، برگزیدگان باید همگونی میان توقعات و توانایی های خود ایجاد کنند. آن زمان که موعد ارزیابی عملکرد و سنجش توفیق منتخبان فرامی رسد، این که شهروندی که رای خود را داده و چشمداشت معجزه از نمایندگان خود داشته، نه به بهبود اوضاع کمکی می کند و نه ادامه همراهی و مشارکت مردم را به همراه خواهد داشت. محیط زیست کشور این خطای راهبردی را در دو دهه اخیر بارها تجربه کرده که وعده های غیر عملی و ایجاد توقعات غیر اجرایی در میان جامعه، به جز این که تاریخ مصرف کوتاهی دارد، توفیقات احتمالی آینده را هم در چشم مردم بی ارزش جلوه خواهد داد.

در طول چند سال گذشته، رویکرد رسانه ها برای افزایش مشارکت اجتماعی در حوزه محیط زیست با ارتقای آگاهی های فردی و عمومی، تشویق به پرسشگری و مطالبه توقعات منطقی و معقول، نتایج مثبتی را به دنبال داشته که می تواند برای شوراها نیز الگو قرار گیرد. باید بدانیم روز جمعه به افرادی از جامعه رای می دهیم که شبیه خودمان هستند؛ نه عصای جادویی برای حل یک شبه همه مشکلات دارند و نه بال برای پریدن! ما به آنها اعتماد خواهیم کرد تا با هم زیست بومی سالم برای یک زندگی اجتماعی پویا و رو به رشد داشته باشیم.