همین چند هفته قبل بود که حکم فیفا برای بازی ایران و چین صادر شد. کمیته انضباطی فیفا سنگین ترین حکم مالی ممکن را برای فوتبال ایران در نظر گرفت؛ اما گویا این هشدارها، این تنبیه ها و این احکام، برای ما کافی نیست. در بازی استقلال و السد (در پلی آف لیگ قهرمانان)، نور کورکننده لیزر در تمام 90 دقیقه روی صورت ژاوی بود؛ اما او آنقدر مهربان بود که بعد از بازگشت به مرتضی پورعلی گنجی بگوید سفر لذتبخشی به ایران داشتم. اما دنیا که این نور را روی صورت بازیکنان حریف می بیند، چه تفسیری از فرهنگ ما می کند؟

در بازی پرسپولیس با الوحده امارات خاویر آگیره تمام تلاش خود را به کار بست تا فوتبال ما نقره داغ شود. حالا کنفدراسیون فوتبال آسیا پرسپولیس را از دیدار حساس حذفی مقابل لخویا محروم از تماشاگر کرده تا این تیم در ورزشگاه خالی آزادی بازی رفت را برگزار کند. بی تردید نیمی از توان پرسپولیس در این بازی به تماشاگران بستگی داشت. در طول این فصل تماشاگران کنار تیم بودند و نقشی غیر قابل انکار در قهرمانی این تیم داشتند؛ اما چند تماشاگر بی مبالات، کاری کردند که چوبش بر تن فوتبال نشست. عده ای که جز به لذت زودگذر خود در سنگ پرانی و فشفشه و لیزر و ترقه بازی فکر نمی کنند. آنها به خود و وجدانشان چه خواهند گفت اگر پرسپولیس در مجموع این دو دیدار ناکام بماند؟