تلفن را نخستین بار در زمان ناصرالدین شاه پسرش کامران میرزا در تهران معمول کرد و ظاهرا راهنمای او در این کار بوآتال فرانسوی بود. ابتدا یک رشته سیم میان خانه او یعنی کامرانیه شمیران و مقر حکومت تهران و وزارت جنگ کشیدند. پس از آن میان مقر ییلاقی شاه و عمارت سلطنتی تهران نیز یک رشته تلفن دایر شد و آنگاه میان خانه صدراعظم (پارک اتابک= سفارت روسیه امروز) و عمارت دیوانی که آن زمان بیشتر حوالی قصر گلستان بود سیم تلفن کشیدند ولی ظاهرا همه این سیم ها به خرج دولت و برای رفع احتیاجات دولتی بود و اشخاص به طور آزاد حق استفاده از آنها را نداشتند، یعنی هنوز تلفن برای رفع احتیاجات عامه در ایران ایجاد نشده بود.