دم عید بود کلی کار ریخته بود سر عادله دواچی. برای شستن همه لحاف ها و همه تشک ها و روبالشی ها به عادت هر سال برنامه ریخته بود، به ملوک دواچی سپرده بود بیاید هتل تا حمله کنند به هرچی لحاف و تشک. رویه تازه برای همه اسباب خواب ها. لاجورد و آهار برای ملافه ها. باغبان های شهرداری هم ریخته بودند توی چارباغ و گل کاشتن و... که آقا تونی به هتل آمد و گفت جهنم پول، جهنم کسادی، عادله دواچی آتش زدم به مالم. برای همه اتاق های بالا دشک فنری استدم. می تونی روش بپری. بجیی، آ جیمناستیک کنی. دستانش را باز کرد: آ این قدر هم بلندی داره نه مثل این دشکا که تو اتاق داریم.