فیلم هایی که به اختلالات روانی می پردازند و شخصیت اصلی آن درگیر بیماری ذهنی است، همواره برای تماشا جذاب هستند. این را تاریخچه موفق این فیلم ها در سینمای جهان به ما می گوید و می توان با کمی تمرکز و یادآوری، برخی نمونه های شاخص این گونه آثار را مرور کرد.

البته گاهی این فیلم ها روی وجوه انسانی و دشواری های زیستن در چنین شرایطی با بیمار همراهی می کنند (مثل مرد بارانی و پای چپ من) و گاهی هم فیلمسازان ترجیح می دهند بیشتر روی وجوه دراماتیک ماجرا تمرکز کنند و حال بد و خراب بیمار را در جهت شر، قطب منفی و اعمالی خرابکارانه و جنایتکارانه به تصویر بکشند. (همچون برخی فیلم های هیچکاک از جمله بیمار روانی).