در سال 1935 آنری باربوس، نویسنده ضدجنگ فرانسوی و عضو حزب کمونیست، در آخرین کتاب خود، «زندگی نامه استالین»، با شور و شعفی حماسی به ستایش استالین پرداخت و تصویری قهرمانانه از او ارائه داد. ارائه چنین تصویری از دیکتاتور اتحاد جماهیر شوروی که دوران زمامداری اش یکی از سیاه ترین و هولناک ترین دوره های تاریخ روسیه را رقم زد، چنانکه یورگن روله در کتاب «ادبیات و انقلاب» می نویسد یکی از آرزوهای استالین بود: «استالین آرزو داشت در نوشته ای ادبی جاویدان شود. این آرزوی او که گورکی لجوج از برآوردن آن سر باز زد، از سوی باربوس برآورده شد.»(1) تحقق این آرزو اما چنانکه روله در ادامه می نویسد برای دیکتاتور با پایانی