اساسا ما در طول تاریخ با منتقدین به چند روش متفاوت برخورد کرده ایم. روش اول به این صورت است که منتقد دوست ماست و مخالف جریانی است که ما هم با آن مخالفیم«پس در نتیجه زنده باد مخالف جریان مخالف من!» و بدین صورت پس از نقد لپ منتقد را کشیده و خاک کت او را بابت انتقاد می تکانیم. یک روش دیگر این است که ما خودمان را هم جزو منتقدان خودمان قرار می دهیم، به این صورت که یک وزیر اسبق در نتیجه بالا رفتن قیمت دلار می گفت: «ما از سیاست هایی که باعث افزایش قیمت دلار می شود انتقاد می کنیم» و بعد توی چشم ما زل می زد تا از ایشان عذرخواهی کنیم. روش دیگر این است که منتقد چیزی را نقد می کند که خیلی بی جا می کند که نقد می کند، مگر در مورد«چک» صحبت می کنید که می خواهید نقدش کنید؟ در نتیجه منتقد درحالیکه گوش خود را گرفته و از شدت درد به خودش می پیچد صحنه را ترک می کند.در عین حال ما یک روش نقد سریالی و رگباری هم داریم، به این صورت که در مجلات آشپزی، کتاب «63 راه رسیدن به موفقیت»، «ما گل های خندانیم» فرد یا جریانی که با آن مشکل داریم را با خاک یکسان می کنیم.حال یکی از نمایندگان سابق مجلس در مصاحبه ای اعلام کرده: «جای نقد رئیس جمهوری در خیابان نیست». پس جای انتقاد از رئیس جمهوری کجاست؟ الف- بیست و هفت شبکه تلویزیونی و رادیویی راه نینداخته ایم که شما توی این گرما بروید و خدای ناکرده گرمازده شده و از رئیس جمهوری انتقاد کنید، منتقدین در صداوسیما مشغول کارند ب- برای انتقاد از مسئولان دم در خانه ایشان رفته، زنگ بزنید و از پشت آیفون بگویید: «ساعت 9 شبه مرد حسابی! زباله ها ر چرا دم در نذاشتید؟ این بود نتیجه برجام و آفتاب تابان؟!»، ج- یک تعدادی روبات که عکس گل گذاشته اند را به صفحات جریان مخالف بفرستیم و از آنها انتقاد کنیم، همین دیشب بنده دیدم که یک گل گیپوری در صفحه رئیس جمهوری از قرارداد توتال انتقاد کرده بود، د- از رئیس جمهوری در کوچه های فرعی، راه های شوسه، پل های زیرگذر، سر چهارراه ها، دور میدان، در آزادراه ها و بزرگراه ها انتقاد کنید، فقط در خیابان انتقاد نکنید که ترافیک درست می شود!