سنگ سیاه ساده ای هست در قطعه هنرمندان بهشت زهرا که روی آن، به نستعلیق درشت، نوشته اند: «کریم امامی» و، کمی ریزتر، دو عدد: «1309؛ 1384»، همین، نه شعری، نه توضیحی، نه ستایشی، در محاصره سنگ هایی که احساس می کنی سفارش دهنده های بعضی هاشان حیفشان می آمده است یک وجبشان خالی بماند و یک قلم از «افتخارات» متوفی نانوشته. این سادگی باشکوه و چشم نواز را بعید است بگذارید و بگذرید؛ تشبیه دلپذیری نیست، اما بخش مهمی از تشخص و احترام برانگیزی کریم امامی هم برآمده از خلوتی و سادگی و ظرافت کارهای اوست و پرهیزش از زرق وبرق و شلوغی و هیاهو. از آثارش پیداست که آراستگی حاصل پیراستگی را می پسندیده است. برای همین، علاوه بر تناسب سنگ با سلیقه او، هوشمندی همسرش، گلی امامی، را هم باید ستود که چیزی بر نامش نیفزوده و از قدرش نکاسته است.