سی دی سریال عاشقانه را از دستگاه درآوردم. همسرم گفت: «خوب بود. بدو زود شهرزاد رو بذار» انگار اگر بینش فاصله می افتاد، می ماسید. گفتم: «بذار یه نفسی بکشیم. این دستگاه بدبخت هم استراحت کنه.» کار این شب های ما شده سریال دیدن. عاشقانه که تمام شد، نوبت شهرزاد است و گیم آو ترونز و بعدش تکرار کوچه اقاقیا. هنوز فرار از زندان و خانه پوشالی هم توی نوبتند. خوب است همین سریال ها هستند، وگرنه مجبور می شدیم تلویزیون مان را بفروشیم بس که بیکار گوشه هال افتاده است. همسرم گفت: «پس پاشو دو تا لیوان شربت خاکشیر بیار، تا هم خستگیت در بره، هم دستگاه خنک بشه!» همیشه حسرت می خورم چرا پدر و مادرم به من «نه گفتن» را