کسی در آن جا به نام ویدا حاجبی که پسر چهارده ساله ای داشت، می خواست مهر و عاطفه مادریش را به من نشان دهد، مرا به جای فرزند خودش می پنداشت و چنان محبتی می کرد که گویی به پسرش می کرد، و این گونه خلا عاطفی خود را جبران می کرد. همین طور عاطفه گل سرخی (همسر گل سرخی) که بچه ای به سن و سال من داشت، او هم مهر و محبت مادریش را نسبت به من اعمال می کرد. من ریزنقش بودم، 35 کیلو بیشتر نبودم. و با اعتمادی که به خودم داشتم از برخورد و رابطه با آن ها فرار نمی کردم. فکر می کردم آن قدر چشم و دل و ذهنم باز است، که تحت تاثیر آن ها قرار نگیرم؛ بلکه تاثیر هم بگذارم. خانم دباغ خیلی نگران بود و به حدی که وقتی شب آخر