«پس از مرگ عمه و بعد از آن دگرگونی های عجیبی که جنگ و زندگی و میهن را به لرزه درآورده، روزی من و فتانه و معصومه از در آهنین مدرسه خواهران با ایمان بیرون آمدیم و دیگر هرگز بازنگشتیم. معصومه که ترسی کشنده از خدا و پرنده ها در درونش ریشه دوانده بود، در یک کارگاه خیاطی مشغول به کار شد... آن زمان برادرانم به سفر رفته بودند. پدرم و مادرم هم مدت ها بود که مرده بودند. می بایست به تنهایی در آن خانه خلوت و درندشت زندگی می کردم و در همان جا زندگی عجیبم را سروسامان می دادم. زندگی ای که در سال های تنهایی و هراس من به شیوه ای غریب همه اجزایش در فاجعه و تاریکی فرو رفته بود. مدیا هم به همان شیوه در رویای پی