امروز یکی دیگر از مناسبت های تقویمی «شعر و ادب فارسی» است، اما متاسفانه باید اعتراف کرد زبان فارسی به لحاظ حفظ ارزش های زبان شناختی، در یکی از بدترین روزگاران خود به سر می برد. بروز این وضع، دلایلی متعدد دارد، اما از آنجا که مهم ترین جغرافیای آموزش زبان و ادبیات فارسی، آکادمی های ما هستند، باید بگویم که مهم ترین مشکل را نیز همین دانشکده های زبان و ادبیات فارسی برای زبان مادری ما ایجاد کرده اند.

دانشجوهای دوره کارشناسی ارشد ما اغلب نمی توانند شعر شاعران بزرگی چون سعدی را بخوانند. حتی نمی توانند این شعرها را از رو درست بخوانند و این را در نظر بگیرید که آنها کارشناس ارشد رشته زبان و ادبیات فارسی هستند و قرار است این متون را برای دیگران تحلیل هم بکنند! در فرانسه برای این که شما دیپلم ادبی دبیرستان اخذ کنید، باید 8000 صفحه از ادبیات فرانسه را درست خوانده باشید. در نظر بگیرید که این هشت هزار صفحه برای اخذ دیپلم است، اما دانشجویان ما برای طی کردن دوره آموزش زبان و ادبیات فارسی تا آخر دوره کارشناسی ارشد نیز با چنین حجمی از آثار زبان فارسی روبه رو نیستند. علاوه بر این، در دانشگاه های ما، آنچه را هم که می خوانند، مثلا چند صفحه از گلستان و شاهنامه فردوسی و مثنوی مولانا و عطار و سنایی را هم نمی توانند درست بخوانند.

این زبان مادری ماست. باید اهمیت بیشتری برای حفظ آن قائل باشیم. در چنین مناسبت هایی، بهترین بهره ای که می توان از توجه های مختلف برد، این است که راهکارهای نشر زبان و ادبیات فارسی و گسترش نمونه های شاهکار آن، جدی گرفته شود.