طلبه بودم در ایام طلبگی هم البته کمتر از جاهای دیگر، ولی خوب اتفاق می افتاد که انسان می نشیند در یک مجلسی، عده ای از این آقا و آن آقا غیبت می کنند. یک وقت می بینی خود انسان گرفتار می شود. خدا رحمت کند مرحوم آیت الله العظمی آقای حجت رضوان الله علیه را من یک دفعه در شرایطی قرار گرفتم و با اشخاصی محشور بودم که این مرد که حق استادی به گردن من داشت و من سالها خدمت ایشان درس خوانده بودم، و حتی در درس ایشان جایزه گرفته بودم، در یک مسابقه عمومی من از ایشان جایزه گرفتم، مورد غیبت واقع شد. یک وقت احساس کردم که این درست نیست من چرا در یک چنین شرایطی قرار گرفته ام؟ ایشان در یک تابستانی به حضرت عبدالعظیم تشریف آورده بودند. یک روز بعدازظهر رفتم در خانه ایشان را زدم، گفتم: بگویید فلانی است، ایشان در اندرونی بودند، اجازه دادند، یادم هست که رفتم داخل، کلاهی بر سر ایشان بود و بر بالشتی تکیه کرده بودند (پیرمرد و مریض بود. دو سه سال قبل از فوت ایشان بود) گفتم: آمده ام یک مطلبی را به شما عرض کنم: فرمود: چیست؟ گفتم: من ازشما غیبت کرده ام ولی البته کم، اما غیبت نسبتا زیادی شنیده ام، و من از این کار پشیمانم که چرا در جلسه ای که از شما غیبت می کردند، حاضر شدم و شنیدم و چرا احیانا به دهان خودم همه غیبت شما آمد و من چون تصمیم دارم که دیگر هرگز از شما غیبت نکنم و هرگز هم غیبت شما را از کسی استماع نکنم، آمده ام به خود شما عرض کنم که مرا ببخشید. از من بگذرید. این مرد با بزرگواری که داشت به من گفت: غیبت کردن از امثال ما دو جور است، یک وقت به شکلی است که اهانت به اسلام است، یک وقت هم هست که به شخص مربوط می شود. من دانستم مقصود ایشان چیست، من چیزی نگفتم و جسارتی نکردم که به اسلام توهین شود، هرچه بوده، مربوط به شخص خودتان است. گفت: من گذشتم.

انسان اگر می خواهد توبه کند باید حقوق مردم را بپردازد. دیون مردم را بپردازد. آن کسی که زکات به او تعلق گرفته و نداده، حق الناس به گردنش است و باید بپردازد و... همین طور که نمی توان گفت توبه!(1)