محسن دولو را پدر کاریکاتور مدرن ایران لقب داده اند. اینکه این عنوان را شایسته نام او بدانیم یا خیر، موضوعی است که می شود درباره اش بحث کرد. اما همگان بر این موضوع توافق نظر دارند که دولو با انتشار نشریه «کاریکاتور» مسیر کاریکاتور و کارتون را از شیوه مرسوم در توفیق به سوی دیگری کشاند و کاریکاتوریست های بزرگی را در مکتب خویش تربیت کرد؛ ستاره هایی که توفیق برایشان جا نداشت و با محدودیت روبه رو بودند.

دولو سال 1299 خورشیدی در تهران به دنیا آمد. نوجوانی را به همت خویش با آموختن نقاشی گذراند و در نخستین فعالیتش به عنوان کاریکاتوریست، سردبیری ضمیمه فکاهی «کاریکاتور استقلال» را پذیرفت؛ ضمیمه ای که یک شماره بیشتر دوام نداشت. چند ماه بعد سردبیری نشریه فکاهی پیروزی را عهده دار شد. او مدت ها با نشریات سیاسی و غیرسیاسی دهه های 30 و 40 کار کرد و سرانجام در سال 1346 اولین شماره مجله «کاریکاتور» را منتشر کرد. به همین دلیل بسیاری از کاریکاتوریست ها او را پدر کاریکاتور نوین ایران می نامند. کارتون ایران با کارهای او رنگی شد.

وی همواره سعی داشت در مجله اش کاری متفاوت با نشریه پرطرفدار «توفیق» عرضه کند. او با ترسیم کاریکاتور چهره ای از خروشچف، رهبر وقت شوروی سابق، اولین جایزه معتبر و بین المللی را برای کاریکاتور ایران از جشنواره مونترال کانادا در سال 1963 به دست آورد. او علاوه بر کاریکاتور در زمینه های نقاشی کلاسیک، تهیه پوستر برای سینماها و طراحی و ساخت دکور برای تئاتر فعالیت می کرد.

محسن دولو بعد از نیم قرن کار بی وقفه در زمینه کاریکاتور و کارتون و پرداختن به بسیاری دیگر از رشته های هنرهای تجسمی سرانجام در پنجم دی 1376 در تهران درگذشت.