1- زلزله کرمانشاه و فراگیری عجیب خبرها و عکس ها و واکنش ها در نظام رسانه ای، یک نقطه عطف و آزمونی مهم برای همگان بود: ایران ما همیشه در معرض بحران ها و حوادث طبیعی و غیرطبیعی بوده است و ما تجربه بلا زیاد داریم: همه ما هم می دانیم که زلزله و سیل و ریزگرد و... رهای مان نخواهند کرد.

2- موضوع اصلی یادداشت امروز اما ذکر مصیبت دیگری است: اشاره تکراری به این قصه کهنه که اگر وجود تجارب مدیریت بحران و تدابیر بلندمدت برای پیشگیری یا بهبود خطرها در ابهامی همیشگی است، جای خالی مفاهیم «مدیریت رسانه ها در بحران» و تجربه رسانه ای و ارتباطی سازمان ها و مردم، در هر فاجعه بیشتر به چشم می آید.

3- ایران نه در داشتن رسانه های چاپی و الکترونیک، کم سابقه است و نه در بحران: اما به نظر می رسد جامعه ما در سطوح مختلف مدیریتی و فرهنگی در مواجهه با بحران بلاتکلیف است: در آبان امسال شبکه های اجتماعی آنلاین از صداوسیما در سرعت و حجم انتشار تصاویر و خبر از مناطق زلزله زده پیشی گرفتند: بسیاری از برندهای تجاری و شخصی در رسانه های خود به هر شکلی تلاش کردند کمکی کنند: افراد مرجع و تاثیرگذار، مستقل از هلال احمر و ارتش و دیگر سازمان ها در گردآوری وسایل و پول تلاش کردند و از همه مهم تر و عجیب تر، احساس وجود سطحی از بی اعتمادی در میان مردم، نسبت به سازمان های رسمی و افراد مشهور، نوتر و پررنگ تر از قبل بود.

4- زلزله کرمانشاه آزمونی بزرگ برای رفتار رسانه ای همه جامعه بود: از واکنش افراد کلیدی حکومت و دولت، تا سطح اطلاع رسانی صداوسیما و میزان احساس تکلیف مستقیم افراد، برای رفتن به آن مناطق و ادبیات واکنش ها و وزن تاثیر برندهای تجاری و ورزشی و هنری و...: با این همه، پس لرزه های اصلی همه این واکنش ها در ایران ادامه خواهد داشت: شکلی تازه از تجربه همدردی و یاری و نیز مشارکت رسانه ای در بحران: آیا بی اعتمادی در ایران، با وجود این همه ابزار و دلایل شفاف سازی، همچنان تکثیر خواهد شد؟