امسال تکواندوی ایران چهار مرحله از رقابت های گرندپری را در مسکو، رباط، لندن و آبیجان پشت سر گذاشت و شش تکواندوکار ملی پوش در این رقابت ها توانستند در مجموع دو نقره و سه مدال برنز بگیرند. در کنار بحث مدال آوری که عملکرد تیم ملی قابل دفاع نیست، باید به روند تکواندوی ایران در این رقابت ها اشاره کرد که شرایط مناسبی را دنبال نمی کند.

این که سه تکواندوکار شاخص ایران با اختلاف امتیاز بالا، نتیجه را به رقبای کره ای خود واگذار می کنند، نمی تواند توجیه فنی داشته باشد.

تکواندوی ایران که سال گذشته با تیم ملی از دور مقدماتی رقابت های جام جهانی در باکو حذف شده بود، در این دوره تغییر رویه داد. تیم ایران با عنوان دانشگاه آزاد در آبیجان ساحل عاج قهرمان شد تا ناکامی پی درپی در گرند پری ها با قهرمانی در جام جهانی پایان خوشی برای این ورزش باشد.

سال گذشته که تیم ملی از دور همین سری رقابت ها کنار رفته بود، این مسابقات از سوی فدراسیون کم اهمیت معرفی شد که کمترین امتیاز را در رنکینگ تکواندوکاران دارد، اما اینک پس از قهرمانی دانشگاه آزاد، فدراسیون نشین ها سعی دارند این موفقیت را به نام تیم ملی تمام کنند و باید پرسید، چطور این رقابت ها برخلاف پارسال در این دوره با اهمیت شد؟

دانشگاه آزاد که در سال های اخیر، کمک شایانی به تکواندو کرده، در این دوره نیز بخوبی آبروداری کرد و خلیفه سرمربی تیم به اتفاق همکارانش عملکرد خوبی به نمایش گذاشتند. این مهم وقتی بیشتر اهمیت پیدا می کند که بدانیم روسیه سه تکواندوکار شاخص و قهرمان جهان را در ترکیبش داشت. تیم دانشگاه آزاد قهرمان لیگ ایران، تیم ملی روسیه را شکست داد که این پیروزی قابل توجه است.