این همه عداوت با دستفروشان و دکه ای ها را نمی فهمم. روی کلمه عداوت تاکید دارم. چه کسی تا به حال معترض شده کیوسک های مطبوعاتی سدمعبر می کنند؟ به موارد استثنایی کاری ندارم ولی من که برای خودم یه پا دکه بازم و کمتر پیش می آید با دیدن یک دکه مطبوعاتی پا شل نکنم و دقایقی را به دید زدن نگذرانم تا به حال ندیده ام کسی معترض این بندگان خدا شود. دستفروش ها هم همین طور. اغلب مردم نه تنها با دستفروش ها مشکلی ندارند که خرید از آنها را به خرید از مغازه ها ترجیح می دهند. اینکه بالاخره باید به وضعیت نابسامان آنها سروسامان بخشید یک حرف است و این برخوردهای تند و گاه زننده حرفی دیگر. دستفروش ها و کیوسک های مطبوعاتی و نوازندگان دوره گرد تا اطلاع ثانوی زیباترین بخش زندگی خیابانی ما هستند. در پایتختی که اغلب مغازه ها سر شب کرکره را پایین می کشند و پایتختی را که باید دل تپنده یک کشور باشد به شهر اموات بدل می کنند این کیوسک های مطبوعاتی هستند که تا دیر وقت شب باز می مانند و سخاوتمندانه فندکی را هم با نخ آویزان می کنند تا اگر برای روشن کردن سیگارت لنگ آتش بودی کارت را راه بیندازند و در دل سیاهی شب گم شوی. در کلانشهری که صدای آزاردهنده ماشین ها اعصاب و روان آدمیزاد را به هم می ریزد و قیافه عبوس مردمانی که انگاری با خودشان هم قهرند دلمرده ات می کند صدای گرم و گاه شوخی های بامزه دستفروشان است که تو را به شور زندگی دعوت می کند و مهم تر از همه نوازندگان دوره گرد هستند که در سرما و گرما اغلب حس نوستالژیک مان را قلقلک می دهند و برای لحظاتی هم که شده ما را از روزمرگی های مان جدا می کنند. پس با کسانی که این روزها بهانه های ساده و کوچک خوشبختی مان هستند، مهربان تر باشیم.