گوشت گوساله نهصدهزار تومانی و آب معدنی شصت هزار تومانی و بستنی چهارصد و پنجاه هزار تومانی در ظاهر نه تنها مشکلی ندارد که به رونق اقتصادی و اشتغال زایی و این حرف ها منجر می شود اما هر کس اندک خردی داشته باشد و خردک شرافتی خوب می داند رواج این مایه از شکم سیری و تفاخر به ثروت، بحران های اجتماعی را تشدید می کند و از دل جنگ فقر و غنا آتشی برخواهد خاست که هیچ کس قادر به مهار آن نخواهد بود. در منطق نظام بازار آزاد آنچه به یک فعالیت اقتصادی مشروعیت و مقبولیت می بخشد چرخه عرضه و تقاضا است. متاع کفر و دین بی مشتری نیست و هر کسی در بازار به دنبال متاع مقبول خود می گردد و تا فروشنده ای هست و خریداری، به دیگران چه مربوط که گوشت گوساله چهل هزار تومان است یا نهصد هزار تومان. این روزها مخالفت کردن با پدیده هایی از این دست آدمیزاد را در مظان اتهامات فراوانی قرار می دهد. از ندید بدید مرتجع دهاتی گرفته تا مارکسیست افراطی و فاشیست چماق به دست. در این فرصت کوتاه نوشتن در این باره دشوار است. دست به نقد تنها به نکته ای اشاره می کنم و تفصیل آن را به نوبتی دیگر وامی گذارم. استاد مصطفی ملکیان در یکی از سخنرانی های درخشانش درباره نحوه حکومت داری علی علیه السلام می گوید: فرزندان حضرت به ایشان گفتند ما در روزگارانی که شما امیر نبودید اوضاع و احوالی بهتر از این داشتیم، علت چیست؟ حضرت فرمودند: من نمی توانم برای همه مردم امکانات کافی رفاهی را فراهم کنم اما می توانم با سخت گرفتن بر خودم و اطرافیانم لااقل بر زخم های آنان نمک نپاشم و با چنین روش و منشی دست کم با آنان همدردی کنم. منظور اینکه: حضرات معزز و مکرم! اگر نمی توانید چاره ای برای مردم بیچاره این سامان بیندیشید دیگر اجازه ندهید اخبار تولید گوشت کیلویی نهصد هزار تومانی غیرت مردم فرودست را برانگیزد. از من هیچ کس هیچ کاره نشنوید. از حضرت لسان غیب بشنوید:

ساقی به جام عدل بده باده تا گدا

غیرت نیاورد که جهان پربلا کند!