احمد محمود را مثل خیلی از هم نسلانم با همسایه ها شناختم و بعد هم داستان یک شهر. از خواندن زایری زیر باران و پسرک بومی اش در دوره دبیرستان خاطره ای محو دارم، فقط شاید فضای غریبه اش در خاطرم مانده است. اما همسایه ها در دوران دانشجویی در آن سرهای پر از آرمان ما خوش می نشست، به ویژه که رمان هم بود، یعنی شخصیت های زنده و به یادماندنی ای داشت که خوب پرداخته شده بودند و گویشی که در دهان شان خوش می نشست و فضایی که به کمال ساخته می شد و البته هاله «ممنوع بودن»اش. می خواهم بگویم هنر نوشتن رمان فدای «انتقال پیام» نشده بود و این در آن دوران که ما همه اش دنبال «پیام» و «تعهد» به معنای بسیار محدود و کودکانه