چرا تمام نمی شود؟ چرا صدای ریختن آن ساختمان هنوز توی گوشم است؟ هر روز می ریزد. هوار می شود و دودش به آسمان می رود. دوباره تصویرش جان می گیرد. باز خراب می شود و دوباره.. دوباره... چرا تمام نمی شود؟ چرا هنوز صدای آژیرها را می شنوم؟ می خواهم نشنوم. دست هایم را روی گوشم می گذارم. صدا اما هنوز هست. هنوز می شنوم. می خواهم خیال کنم آنجا اصلا ساختمانی نبوده. هیچ وقت. تصویرها را از ذهنم پاک می کنم. برمی گردم به 55 سال پیش و افتتاح ساختمان بلند را از تاریخ تهران حذف می کنم. می خواهم باور کنم کسانی آنجا نبودند اصلا و گوشت تنشان لای آهن های ذوب شده در هم نشکسته است. درهم شکسته است؟! شاید خیال می کنم. کاش خیال کنم.