برای دوستی چند کتاب خریده ام. در پیام رسانی پیغام داده که پس چرا شماره حساب نمی دهم تا پولش را بپردازد. برایش نوشته ام که قابلش را ندارد. نوشته که صاحبش قابل دارد. نوشته ام که اختیار دارد. جواب داده که تاج سرش هستم. نوشته ام که ای بابا این حرف ها کدام است. پاسخ داده که به خدا اگر دروغ بگوید. آن وقت، از این تعارف بازی خسته شده ام و «برچسبی» فرستاده ام که در آن گلی خوش آب ورنگ، از خجالت، چهره برافروخته. در جوابم برچسبی فرستاده از هنرپیشه معروفی که دست هایش را بر هم فشرده و در ابر مقابل دهانش عبارت «مرسی با مرام» درج شده است. بعد، انگار که این برچسب ها آبی باشند بر آتش آن همه تعارف تمام نشدنی،