روز چهارم را باید روز آلمانی ها نام گذاشت، چون سه اجرای «مرگ قطعی است»، «هملت» و «پکیج» با اقبال عمومی روبه رو شدند و البته تنها دلیل این اقبال همگانی در تهران هم سابقه قابل قبول تئاتر آلمان در ایران است که همواره با کارهای قابل تامل و خلاقه در تهران آمدوشد داشتند و شاید تاکنون بیشترین تاثیر را در میان کشورهای خارجی بر تئاتر ایران داشته اند. استقبال از هملت به قدری بود که دور تئاتر شهر جمعیت زیادی صف کشیده بودند و برخی نیز با آنکه بلیت داشتند، نتوانستند به سالن اصلی پا بگذارند و گویا نماینده اداری تئاتر شهر برای آنکه حق آنان ضایع نشود، آمده بود که از تماشاگران دلجویی و بلیت هایشان را برای اجراهای بعدی قابل پذیرش کند.

پکیج: در «پکیج» از کشور آلمان، به کارگردانی شوساکو تاکئوچی، تصویرسازی به واسطه سلطه بدن بازیگر- رقصنده انجام می شود، چنانچه مقتدرانه وارد عمل می شوند که ضمن هماهنگی بین آنها و چیدمان صحنه هر لحظه یک شگفتی بصری در اختیار مخاطب است.

جزا: «جزا»، به کارگردانی مهربان علی اکبرزاده از کشور جمهوری آذربایجان، درباره زندگی زنانه در جوامع در حال پیشرفت است که با دوگانگی برون رفت از خانه و یافتن کار و از سوی دیگر ماندن در خانه و احساس مادری درگیر هستند. کارگردان در اجرا توانسته به یک نگاه موجز و مینی مالیستی در ارائه سبک و شیوه اکسپرسیونیستی دست یابد و این شاکله کلی اثرش می تواند جذاب هم باشد. اینکه در تلفیق چهار شیء همه چیز سروسامان بگیرد، خبر از ایجاز می دهد و اگر این همه زندگی در مدار کم گویی واقع شود، آنگاه جاذبه بصری و تمرکز بر فرایند اجرا نیز بیشتر خواهد شد؛ هرچند درازگویی های متن آزار می دهد و تکرارهایش در ذوق مخاطب می خورد. به هرروی جزا نمایشی دغدغه مند است که به عبارت بهتر اگر در بازنگری و بازنویسی سروسامان بگیرد، حتما اجراهای بهتری نیز خواهد شد.