مردم منطقه زلزله زده در شهر سر پل ذهاب و روستا های اطراف، از برخی چهره های شناخته شده که کمک های چند میلیاردی مردمی را نگه داشته اند، ناراحت و دلخور هستند و می گویند شما با این پول ها نهایت یکصد و چند خانه بتوانید بسازید در حالی که ما در سرما زیر چادر هستیم. من هر روز با آن ها در ارتباط هستم و از کمک های مردمی که به حساب برادر من واریز شده برای تامین مایحتاج شان خرید می کنم و بین آن ها توزیع می کنم. در حال حاضر بسیاری از مردم این منطقه نیاز به رقم حداقلی دو، سه میلیون تومانی دارند تا بتوانند به زندگی برگردند. برخی می خواهند دام بخرند یا اینکه بتوانند دام های شان را علوفه بدهند. کسانی قطع نخاع شده اند و نیاز به ویلچر برقی دارند. مردم می گویند ساخت و سازهای عمرانی نیاز به رقم های کلان دارد و نمی توان با این چند میلیارد بخش زیادی از منطقه را آباد کرد؛ اما می توان به همه کانکس داد و برای همه وسایل گرمایشی خرید و به اندازه کافی و نیاز پوشاک، خوراک و لوازم بهداشتی در اختیار مردم گذاشت. نیمی از مردم زیرچادر هستند؛ آن ها می پرسند چند زمستان باید در سرما سر کنیم تا سرانجام روستاهای مدنظر آقایان ساخته شود؟! با چهار میلیارد تومان می توان دو هزار کانکس تهیه کرد و همه اهالی را در کانکس ها جا داد تا از سرمای استخوان سوز نجات پیدا کنند. ما به کمک خیرها، کمک های مردمی واریز شده، خریدها را به تهیه کانکس، اقلام بهداشتی، خوراکی و گرمایشی اختصاص داده ایم تا مردم زمستان را با رنج کمتری سر کنند. با گذشت سه ماه از زلزله، کمک ها و توجه به زلزله زده ها نامتوازن است؛ کمتر کسی از «ثلاث باباجانی» که از سردترین مناطق زلزله زده است و برف سنگینی باریده حرف می زند. باید پیش از اینکه دیر شود و اعتماد عمومی مردم مناطق زلزله زده نسبت به چهره های شناخته شده خدشه دار شود گام های جدی برای کاستن از رنج آن ها برداشت.