استاد صدری افشار که به رحمت خدا رفت مطبوعات ما واکنش شایسته ای نشان ندادند. موارد مشابه از این دست پیش تر هم داشته ایم. استاد خطیب رهبر هم که روی در نقاب خاک کشید خبر درگذشتش به اندازه درگذشت یک هنرپیشه دست سوم تلویزیونی انعکاس نداشت. می شود بار دیگر مظلوم بودن اهل فکر و فرهنگ را یادآور شد. اما ماجرا فاجعه بار تر از این حرف هاست. اینکه عامه مردم به خبر در گذشت امثال صدری افشار توجه چندانی نشان ندهند چیز عجیبی نیست. در همه جای دنیا اوضاع بر همین منوال است. یعنی دوران سلطنت فوتبالیست ها و شومن ها و هنرپیشه هاست و اهل فضل از هر دوره ای غریب تر و مظلوم ترند اما اینکه روزنامه چی ها و مطبوعاتی ها به این اتفاقات چندان التفاتی ندارند اصلا نشانه خوبی نیست. من توقع ندارم در روزگار کنونی صاحب نشریه ای جسارت به خرج دهد و به جای عکس سیاستمداران و ورزشکاران، تصویر رنگ و رورفته اساتید عبوس و نه چندان جذاب را روی جلد روزنامه و نشریه اش کار کند اما از همکارانم توقع دارم دست کم این بزرگواران را بشناسند. و حالا که سخن به این جا رسید بگذارید جسارت کنم و بگویم اصلا یکی از دلایل عدم اقبال مخاطبان به مطبوعات در این سال ها همین عدم آشنایی اغلب ما روزنامه نگاران با چنین بزرگوارانی است. روزنامه نگاری که صدری افشار و خطیب رهبر و ابوالحسن نجفی را نشناسد بدون شک زبان فارسی را هم خوب نمی شناسد و درست به همین دلیل است که نشریات ما پر شده از اغلاط املایی و انشایی. خب، چرا توقع داریم مخاطب برای خواندن یادداشت ها و گزارش های پر غلط ما جلوی دکه مطبوعاتی پا شل کند و برای خرید مجله و روزنامه دست به جیب شود؟ این روزها آنها که اهل مطالعه اند کم شمارند و حکم سیمرغ و کیمیا را پیدا کرده اند اما آیا برای همان عده قلیل هم متاعی در خور داریم؟