اینجا یک خانه است. خانه ای که بارها و بارها کلون چند بار پشت سر هم روی در کوبیده شده، مستخدم در را باز کرده و بعد هم خانم یا آقا را صدا زده و گفته که مهمان دارند. احتمالا بارها و بارها عالیه خانم آمده و گاهی هم علی آقا یا همان نیمای خودمان. همسایه هایشان را می گویم. همسایه های دیوار به دیوارشان نیما یوشیج و همسرش، همان ها که آقای خانه، جناب جلال خان آل احمد برایشان در «پیرمرد چشم ما بود» بسیار دلنشین نوشته است.

گاهی هم آیت ا... به خانه شان می آمده، آقای طالقانی را می گویم، همشهری جلال خان. اصلا چه جای فکر دارد... در این خانه به روی بزرگان آن زمان باز بوده است. یکی می آمده و دیگری می رفته.