برجام هر چند یک توافق کاملا مثبت برای ایران نبود، اما آن طور که برخی مخالفان این توافق هم سعی دارند نشان دهند، توافقی خسارت بار محسوب نمی شود. برجام مانند هر محصول انسانی و بشری، دارای نقاط ضعف و قوتی بود که می توان در جای خود به آن پرداخت. حتی می توان این موضوع را بررسی کرد که تیم دیپلماسی کشورمان چقدر در ایجاد آن ضعف ها مقصر بوده است؛ اما اینها یک شرط مهم دارد و آن اینکه کلیت برجام را در نقد خود در نظر گرفته باشیم. به عبارتی اگر نقطه ضعف های آن را می بینیم، دستاوردهای مثبت و نتایج مفید آن برای کشور را از یاد نبریم. فراموش نکنیم که مذاکره کنندگان ما در جاهای بیشتری چگونه در مقابل خواست طرف مقابل ایستادند. یا اینکه این موضوع را نادیده نگیریم که در یک بده بستان دو طرفه، هیچ گاه امکان این وجود ندارد که تمام امتیازات به یک طرف داده شود و تمام تعهدات بر دوش طرف دیگر بیفتد. اکنون که امریکایی ها برجام را ترک کرده و این اقدام نه تنها معادلات ناظر به برجام بلکه مسائل بزرگ تر جهانی را هم تحت تاثیر خود قرار داده است، فرصت استفاده سیاسی و جناحی از این موقعیت در داخل کشور با حمله به دولت نیست. این رفتار که متاسفانه باز هم به شکل فراگیری در میان مخالفان دولت دیده می شود چیزی جز یک انتحار سیاسی، آن هم نه در سطح جناحی بلکه در سطح ملی نخواهد بود. روزگاری برخی گرایش های سیاسی مدام مخاطب این سخن بودند که همه ما در یک کشتی نشسته ایم و نباید جایی از آن را سوراخ کنیم، چون همه با هم غرق می شویم. این وضعیت در شرایط فعلی هم وجود دارد؛ با این تفاوت که حمله غیر منصفانه به دولت و دست زدن به رفتارهای افراطی در این شرایط دیگر نه سوراخ کردن قسمتی از کشتی، بلکه منفجر کردن آن است. اگر با سوراخ شدن این کشتی امیدی برای نجات برخی وجود داشت، منفجر کردن آن همه سواران کشتی را در یک لحظه به کشتن می دهد.