در مورد خاستگاه فلسفه‎ورزی و بستر اندیشیدن فلسفی دیدگاه های متفاوت و بعضا متضادی ارایه شده است. گروهی معتقدند که اندیشیدن در وضعیت های ناگوار آغاز می شود و بر این باورند که تا زمانی که انسان به بدبختی و مصیبتی مبتلا نشود، نمی اندیشد، زیرا از موقعیتش راضی است و پرسشی برایش پدید نمی آید. این دسته می گویند پرسشگری حاصل اضطرار و درماندگی است و این تنها یک وجدان نگون بخت و معذب است که اندیشناک است و به فکر راه برون شویی از وضعیت تیره و تار. بنابراین تا زمانی که آدمیزاد به عسرت و تنگنایی گرفتار نیاید، تفکر هم شروع نمی شود. منتقدان این دیدگاه اما در مقابل می گویند، تفکری که خاستگاهش شکست خوردگی و شرایط