هفته پیش خواندم که همسر نادر ابراهیمی گفته 10 سال تلاشش برای اینکه جایی به او بدهند برای نگهداری از شش هزار جلد کتاب و دست نوشته ها و یادگاری های ابراهیمی و تبدیلش به موزه او، به جایی نرسیده و اگر آخرین وعده هم محقق نشود، همه کتاب ها را میان حیاط می ریزد و آتش می زند. فرزانه منصوری را اولین بار 20 سال پیش دیدم. قرار بود همراه گل آقا و تعدادی از همکاران به خانه نادر ابراهیمی برویم برای دیدار و گپ وگفتی دوستانه. در این طور دیدارها صابری همیشه تاکید می کرد که ضبط صوت همراه بیاورید برای ثبت صحبت ها که اینها فرداروز اسناد تاریخی می شوند. وای که چقدر دغدغه تاریخ داشت! دم در خانه ابراهیمی که رسیدیم،