اواخر هفته گذشته سالروز بزرگداشت عمر خیام، دانشمند و شاعر بی همتای ایرانی، بود. درباره رباعیات خیام بسیار سخن گفته شده، ولی کمتر درباره اهمیت این رباعیات از نظر مغزپژوهی اجتماعی امروز سخن به میان آمده است. خیام، فیلسوفی طبیعت گرا یا دهری است و تن و جان یا مغز و ذهن را از هم جدا نمی داند. به نظر او انسان از طبیعت آغاز می شود و به طبیعت می پیوندد، به همین دلیل می گوید «جسم است پیاله و شرابش جان است». بنابراین او فنای جسم را معادل فنای جان می داند. «می نوش به خرمی که این چرخ کهن/ ناگاه تو را چو خاک گرداند پست» یا «این کوزه چون من عاشق زاری بوده است/ در بند سر زلف نگاری بوده است/ این دسته که بر