یکی از رذایل اخلاقی «حسادت» است. حسود کسی است که زوال نعمت کسی را تمنا می کند و گفته اند: اگر حسود نباشد جهان گلستان است. حسود ممکن است آسیبی به دیگران نرساند، اما جسم و جان خود را تباه می کند.

علی علیه السلام در حکمت های بلند خود به این حقیقت اشاره فرموده است: «العجب من غفله الحساد عن سلامه الاجساد». (نهج البلاغه حکمت 212) یعنی: شگفتا که حسودان از سلامت اجساد خود غافل اند و به آن توجه نمی کنند.

سعدی که در گلستان و بوستان، بسیاری از آیات و روایات را به نظم درآورده است، در این باره می گوید: حسود از نعمت حق بخیل است و بنده بی گناه را دشمن می دارد (گلستان باب هشتم)

و باز می گوید:

توانم آنکه نیازارم اندرون کسی / حسود را چه کنم کو ز خود به رنج در است / بمیر تا برهی ای حسود کاین رنجی است / که از مشقت آن جز به مرگ نتوان رست.