مهم ترین کار دولت یازدهم دستیابی به توافق برجام بود: برجامی که می توانست با گسترش روابط بین الملل مان راهگشای رشد اقتصادی کشورمان باشد. ولی دولت روحانی فرصت مناسبی برای بازسازی خود پیدا نکرد. از یک طرف در انتخاب نیروها دستش باز نبود و از طرف دیگر مشکلات اقتصادی کشور آنقدر پیچیده و درهم تنیده هستند که برای حل آنها هیچ دولتی به تنهایی راه به جایی نخواهد برد. بعد از اجرایی شدن برجام عده ای در داخل می گفتند که برجام مشکلات ما را حل نخواهد کرد و باید ساختار داخلی را اصلاح کرد. به نظرم این اظهارات تا حدودی درست است ولی باید توجه کرد که برجام شرط لازم است و شرط کافی همان اصلاحات اقتصادی است که دولت در این راستا گام هایی برداشته است. در این میان هرچقدر هم که اراده دولت برای انجام اصلاحات باشد در صورتی که نتواند نفت خود را به فروش برساند و کالای واسطه ای و تکنولوژی وارد کند این امکان را نیز نخواهد داشت که در جهت اصلاحات قدم بردارد. هرچقدر روابط بین الملل ما کمتر شود شرایط سخت تر خواهد شد. باید توجه کرد که دولت در ساختاری که هم اکنون بر کشور حاکم است، توانی برای تغییرات بزرگ نخواهد داشت. در شرایط کنونی عده ای به جای همراهی با دولت از برجام انتقاد می کنند و به دنبال انزوا هستند. مثالی در این باره شاید درک مان را از وضعیت بهتر کند. بعد از جنگ جهانی دوم هنگامی که ژاپن از جنگ شکست خورده بود با حرکت آرام در جهت به دست آوردن اعتماد نظام بین الملل به نحوی پیش رفت که اکنون در اقتصاد جهانی حرفی برای گفتن دارد. ژاپن کشوری است که مهم ترین نیروگاه های هسته ای را ساخته است. اینها نتیجه کسب اعتبار بین الملل است. اما کره شمالی که بمب دارد فقیرترین کشور دنیا است. ما نیز در دوراهی هستیم که باید انتخاب کنیم یا در جهت اعتبار بین المللی قدم برداریم و با روابط خود زمینه انجام اصلاحات و رشد اقتصادی را پیگیری کنیم یا اینکه در انزوا قرار بگیریم. دو راهی ای که هریک انتهایی متفاوت دارند و باید در مورد هریک اندیشید. البته نباید فراموش کنیم که ایران قادر است با توجه به فرصت های خود و ارتباط بهینه با دنیا به یکی از قدرت های اقتصادی جهان تبدیل شده و رتبه خود را بهبود بخشد.