اگر این روزها قرار است که به روسیه سفر کنید، با خودتان لباس گرم بیاورید. هوا سرد است، اما توریست ها همچنان در خیابان ها هستند. همین طور که در خیابان ها می گشتم با چند توریست مواجه شدم که نمی توانستند منظورشان را به فروشنده سیم کارت برسانند. رفتم جلو و پرسیدم: «از کجا آمده اید؟»صورت های شان با خوشحالی سمت من چرخید و گفتند: «مراکش.» وقتی فهمیدند من ایرانی هستم.

هر دو خندیدیم و برای همدیگر آرزوی موفقیت کردیم. کمک کردم و قرار گذاشتیم همدیگر را در سنت پترزبورگ و در روز بازی ایران و مراکش ببینیم. سعی می کنم تا طرفداران هر کشوری را که می بینم با آنها چند دقیقه ای صحبت کنم. یک زوج مسن را می بینم. از بریتانیا آمده اند اما اهل لیختنشتاین هستند.

عشق فوتبال. با لباس و کوله های مخصوص جام جهانی در کافه ای نشسته اند. به سمت شان می روم و برای گرفتن عکسی اجازه می گیرم. آمده اند تا بازی آلمان و کره جنوبی و چند بازی دیگر را ببینند. از من می پرسند: «فکر می کنی تیم ایران شانسی تو اون گروه داشته باشه؟» جواب ثابت همیشگی را می دهم: «هر چیزی در فوتبال امکان پذیر است، ما امیدمان را از دست نمی دهیم. همه زندگی یعنی امید داشتن.»

مرد انگلیسی که خیلی فوتبالی است، کلاهش را به من نشان می دهد. کلاه آبی رنگ مربوط به تیم «لستر سیتی» است. می گوید هیچ وقت یادت نرود که ناممکن را می توان ممکن کرد.

مسکو هنوز آرام است. زیاد نمی توان حال و هوای جام جهانی را حس کرد. شاید در روزهای آینده تغییر کند. مرد انگلیسی می گوید: «سنت پترزبورگ بهتر از مسکو است، مردم بیشتری از کشورهای اروپایی به آنجا آمده اند و بیشتر می توان جام جهانی را حس کرد».

هزینه های بالای مسکو و خیابان های بزرگش ممکن است خیلی برای توریست ها جذاب نباشند. اما در میادین اصلی مسکو همه چیز مهیای جام جهانی است. سن های بزرگی برای کنسرت و مراسم های مختلف دیده شده است. زیباترین آنها در کنار کلیسای زیبای سنت باسیل و در مقابل مقبره لنین است.

آخر سر که مرد انگلیسی به همراه همسرش از کافه می رفتند دستش را روی شانه ام گذاشت و گفت: «اما هیچ وقت یادت نرود که رویاها بالاخره محقق می شود.»