در عالم ادبیات داستانی خصوصا داستان بلند هرگز نمی توان نام موریس بلانشو را نادیده گرفت: نویسنده ای که با انتشار «جنون روز»توانست جایگاه ابدی خود در این حوزه را تثبیت کند. حال و هوای این اثر گرچه نسبت به زمانه ای که نویسنده در آن زندگی می کرد حال و هوایی غریب است اما قدرت و اصالت کار باعث شد که خوانندگان از آن پس توقعی دیگرگون از داستان و داستانخوانی داشته باشند. این جهش خارق العاده در رشد داستان نویسی گرچه به اشکال دیگر توسط نویسندگان دیگر هم دنبال شد اما حکایت جنون روز تا به امروز هم حکایت دیگری است: «... نویسنده خود را در این موقعیت می یابد که دیگر چیزی برای گفتن ندارد، وسیله ای برای نوشتن ندارد و معذلک خود را در برابر نیاز مفرط به نوشتن می بیند.»