(بدان ای سالک راه حق!) آیا ما می توانیم به هر مقدار که توانستیم از مواهب مادی و حیات دنیوی استفاده کنیم؟ یا در اینجا هم محدودیت وجود دارد؟ مثلا اگر از «حرام ها» دست برداشتیم، حالا می توانیم از همه «حلال ها» بدون هیچ گونه محدودیتی بهره گیری کنیم؟ در اینجا باید گفت: این طور نیست که انسان بتواند هرچقدر که می خواهد از تنعمات دنیوی حلال و مشروع استفاده کند، بلکه باید استفاده انسان از موارد حلال نیز در حد «وسیله» باشد، یعنی انسان باید ابزار مادی را در حدی بکار بگیرد و از تنعمات طبیعی، لذت ببرد که وسیله بقای حیات او است، و زندگی مادی وی را به اعتدال می رساند. نه آنقدر بر خود سخت بگیرد که جانش به خطر بیفتد. و نه آنقدر خود را در لذائذ و شهوات غرق کند که از تحصیل آخرت بازماند.(1)